Κόκκινο

‘’Θέλω μια μέρα να γίνουμε όλοι φίλοι. Να μην μας χωρίζουν σύνορα. Θέλω, σε κάθε ζωγραφιά μου, πάνω δεξιά να ξεχωρίζει ο ήλιος. Όχι τα σύννεφα. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου. Να πάω σχολείο, ξέροντας πως όταν γυρίσω, Θα με περιμένει το ζεστό φαγητό της μαμάς μου στο τραπέζι. Και μετά, θέλω να βγω έξω, να παίξω μπάλα με τους φίλους μου. Τους φίλους που μου λείπουν. Θέλω να παίξουμε, όπως κάθε παιδί του κόσμου. Χωρίς ν’ ακούμε πυροβολισμούς και κλάματα. Θέλω να ξέρω πως η οικογένειά μου, βλέπει καθαρά τα χρώματα του ουρανού. Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω. Να πω στον παππού μου πόσο τον αγαπάω, προτού να είναι αργά. Και να δώσω ‘’σε εκείνη’’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Γιατί όσο είχα την ευκαιρία, δεν είχα τα κότσια. Μα πιο πολύ απ’ όλα, Θέλω να βλέπω το κόκκινο, μονάχα σε τριαντάφυλλα.’’

 - Ένας καινούριος φίλος που έκανα, στη μια βδομάδα πρακτικής μου στη Δανία, ως ψυχολόγος σε κέντρο προσφύγων.  Σάμπρι. 9 ετών. Προσφυγόπουλο Συρίας.